Η κρίση θα περάσει, να μη μείνει το μίσος και ο διχασμός…

Ο  Κωνσταντίνος Τσάτσος, στο βιβλίο του «Η ζωή σε απόσταση»,  γράφει ότι η ιστορία μας θα ήταν περισσότερη χρήσιμη, αν μας δίδασκαν τα λάθη μας! Και από λάθη αυτή η χώρα…. Λες και κάποιος  μας κουρδίζει  να καταστρέψουμε και να αυτοκαστραφούμε. Σχεδόν πάντα, μετά από κάθε επιτυχία, οι  νίκες μας  κατέληγαν σε τραγωδίες, οι θρίαμβοι σε πανωλεθρίες, οι ήρωες σε προδότες και πάλι από την αρχή.
Πικρή  η  διαπίστωση του Εθνικού μας ποιητή, που από τη μια κραύγαζε «Βάστα, καημένο Μισολόγγι, βάστα», και από την άλλη συμπλήρωνε, «Αν μισούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει η λευτεριά».
Μας  το θυμίζει ο Νικηφόρος Βρεττάκος  στη «Λειτουργία κάτω απ΄ την Ακρόπολη», «Οι θεοί καθαρίζοντας τη γη σου, λησμόνησαν να ξεριζώσουν το κώνειο. Και να σύρουν έξω στο «πυρ το εξώτερον» τον Ιούδα τον δόλιο, που είχε την κρύπτη του πλάι στις Κερκόπορτες..»
«Πόσο θ΄ αντέξουμε ακόμα;»
Η πατρίδα μας βρίσκεται πάλι σε καιρούς «που όλα έδειχναν σάμπως να κρινόταν ο κόσμος».Είναι δύσκολα χρόνια και σύννεφα μαύρα μας περικυκλώνουν από παντού.
«Πόσο θ’ αντέξουμε ακόμα;» με ρώτησε προχτές μια ηλικιωμένη συνταξιούχος, με την κατώτατη σύνταξη του ΙΚΑ, καθώς κρατούσε στα χέρια της τον εκκαθαριστικό  λογαριασμό της ΔΕΗ, που μαζί με τη δόση από το χαράτσι, ήταν σχεδόν όση και η σύνταξή της. Τι να της απαντήσεις;
Χθες διάβασα μια ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ ότι οι φτωχοί έφτασαν 2.341.400! Απ’ ότι βλέπω ούτε ένας δεν τους ..ξέφυγε! Σιγά να μη τους μέτρησαν όλους. Ο Έλληνας είναι περήφανος άνθρωπος και δύσκολα παραδέχεται τη φτώχεια και την αδυναμία του. Θα πρέπει να έχει φτάσει στο αμήν για να το παραδεχτεί.
Διαβάζω και για τα νέα μέτρα. Θυσίες εδώ, περικοπές εκεί, μειώσεις αλλού. Ειλικρινά δεν ξέρω, αν έχουν κανένα νόημα, οι απειλές ότι θα καταστραφούμε. Μα καταστρεφόμαστε ήδη…Αργά, αλλά σταθερά…
«Για να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας», γίνονται όλα αυτά! Μα ποιος συνετέλεσε στο να χαθεί αυτή η αξιοπιστία; Γιατί να μη πληρώσουν αυτοί, αλλά το βάρος να πέφτει επί δικαίων και αδίκων.
Να μη μας καταπιεί η μιζέρια…
Όμως, δεν είναι αυτό που με απασχολεί  περισσότερο. Πιο πολύ με φοβίζει  που αρχίζει ν’ ανθίζει πάλι το ζιζάνιο της διχόνοιας. 
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ